anarchistische boekenbeurs gent

Anarchisten tegen de militarisering

‘If we must fight, let it be for the social revolution’ – Emma Goldman

Militarisering is terug van nooit weggeweest. In sneltempo marcheren de staten richting een veralgemening van oorlogssituaties, in de eerste plaats om hun macht te vrijwaren. In hun kielzog rukt een heel militair-industrieel complex enthousiast mee op: investeerders, industriëlen, banken, universiteiten en techbedrijven wrijven zich in de handen bij zoveel opportuniteiten.

De andere kant van de medaille is voor de onderdrukten overal ter wereld. Zij ondervinden alle mogelijke verschrikkingen van oorlog aan den lijve: de directe vernietiging van levens en leefomgevingen, maar ook de verstrakking van de greep van de autoriteit, disciplinering, verarming en verlamming door angst.

Wat kunnen we beginnen tegen de algemene militarisering van de samenleving, tegen hoogtechnologische wapens en miljardenbudgetten? Sommigen stappen uit wanhoop mee in een militarisme dat het minste kwaad lijkt, anderen bekritiseren elk militarisme maar lijken moeite te hebben om die kritiek concreet te maken en nog een groep (misschien de grootste) lijkt verlamd te zijn door een gebrek aan strijdperspectief.

In deze discussie gaan verschillende sprekers vanuit een consequent antimilitaristische houding op zoek naar mogelijkheden om hier en nu initiatieven te ontwikkelen. We proberen te begrijpen wat militarisme is en hoe het zich manifesteert. Tenslotte kijken we naar enkele historische en actuele voorbeelden van anarchistische strijd tegen militarisme.

Op de discussie wordt ook een infotafel met leesmateriaal voorzien.

Militarisation is back like never before. The States are marching towards a generalisation of war situations, first of all to safeguard their power. In their wake a military industrial complext is enthousiastlcly running along: investorss, industrials, banks, universities, and techcompanies rub their hands in the amount of opportunities that enfolds before htme. The other side of this medal is the oppressed everywhere in this world. They encounter all the possible horrors in person: the direct destruction of lives and environments, but also the thightening of the grip from authority, discplinations, impoverishment, and paralysis by fear.
How do we commence a fight against a general militarisations of society, against high-tech wapenory, and billion dollar budgets? Some go along out of desperation, thinking of militarisation as the lesser evil, other criticise every militarism, yet seem to struggle with making it concrete, and another group (maybe the biggest one) seems paralysed, by a lack of battle persepctive.
In this discussion different speakers will, from a consequent anti-militaristic attitude, search for possibilities here and now to develop initiatives. We try to understand what militarisation is , and how it manifests itself. To close, we will look at some historical and actual examples of anarchistic battles against militarisation.

There will be a info table available with reading materials.

Food will be provided by the amazing Kokkerellen collective! Expect delicious sandwiches on Saturday & Sunday, combined with diner on Satudary evening.

Saturday evening diner will even be accompanied with music by Buterflai!

Everything is vegan and paid by free contribution (cash!)

Eten wordt voorzien door het geweldige Kokkerellen collectief! Verwacht je aan heerlijke broodjes op zaterdag en zondag, samen met een avondmaal op zaterdagavond.

Tijdens de avondmaal van zaterdag is er ook muziek voorzien door Buterflai!

Alles is vegan en betaald met een vrije bijdrage (cash!).

La nourriture sera fournie par l’incroyable collectif Kokkerellen ! Attendez-vous à de délicieux sandwichs le samedi et le dimanche, ainsi qu’à un dîner le samedi soir.

Pendant le dîner du samedi, la musique sera également assurée par Buterflai !

Tout est végétalien et payé avec une contribution libre (argent liquide!).

Zaterdag/Samedi/Saturday 

10:00 – 13:00 OPEN spontaan in te vullen – combler spontanément – to fill  up spontaniously 

13:30 – 15:30 Anti-Militarisme

16:00 – 17:00 Boek presentatie: “Met getrokken dolken” – Presentation du livre “à couteaux tirés” – Book presentation “At dagger’s drawn” 

Evening is filled with food from Kokkerellen & concert by Buterflai

Zondag/Dimanche/Sunday

10:00 – 11:00 OPEN spontaan in te vullen – combler spontanément – to fill  up spontaniously 

11:30 – 13:30 Het belang van anarchistisch publiceren – l’importance du diffuser les publications anarchistes – the importance of anarchist publications

14:00 – 16:00 Vechten tegen de megamachine – Lutter contre la méga-machine – Fighting the mega-machine

Ce soir les personnes du Tranche d’Anar vous présentera le foire du livre anarchiste!

Radio Air Libre – Foire du Livre Anarchiste à Gand 17 et 18 mai – Tranche d’Anar

“Salut! Ce mercredisoir 7 mai à 20h30 à l’émission Tranche d’Anar on vous présentera le foire du livre anarchiste à Gand qui aura lieu le weekend du samedi 17 et dimanche 18 mai 2025, il y aura des stands de livres, brochures, fanzines etc, mais aussi des ateliers de discussions. Ensuite on vous diffusera une partie de la discussion sur la militarisation et re-armement de l’ Europe qui a eu lieu à Garcia Lorca le samedi 26 avril pendant le festival au soutien au 1 er mai révolutionnaire. On diffusera l’explication de la militarisation et re-armement de l’Europe par  C.Wasinski (politologue à l’ULB) et par D.Brosteaux (autrice du livre “Les désirs gerriers de la modernité”), Et On terminera avec l’agenda militant de stuut.info”

At Daggers Drawn with the Existent, its Defenders and its False Critics is a text which above all else, makes several decisive breaks. It was the fruit of the experiences in and around the anarchist weekly Canenero, which, it should be remembered, was an adventure which comrades undertook from 1994-1997: years which were marked in this context by wave upon wave of repression not just from the infamous Marini frame up, but also from large swathes of the anarchist movement in Italy who would never pass on an opportunity to dig trenches between themselves and those anarchists who had retained the ‘bad habit of attacking power’ in those years. In the broader context, this decade saw the firm consolidation of tendencies in capitalism which were being tentatively analysed by comrades in the preceding decade: the total eclipse of the worker-based struggle, the full retreat into ossified solipsism of the armed struggle organisations, and the growing confidence in citizenist ‘participation’ in society in the form of alternativist ghettos approved tacitly or officially by the state, symbolised by in Italy the prevalence ‘legalised’ squats, ‘social centres’ etc.

What was distilled in At Daggers Drawn can be thought of as a subversive alchemy which anarchist comrades who avail themselves of means, analysis, perspectives, in short a ‘project’ are always capable of: the possibility to turn these conditions upside down – to turn a repressive atmosphere into an offensive perspective, to turn profound isolation into the basis for a search for accomplices and affinity, to turn a moment characterised by general resignation, surrender and betrayal into an occasion for rediscovery and elaboration of the wildest, audacious elements of anarchism. It is the rough and thorough clarity of these intuitions, the proud negations, the opening of perspectives which are really incompatible with authority which has made this little book sing and resound in the hearts of comrades all over the world whose need to perform the same kind of alchemy in different conditions hasn’t receded an inch since the book’s anonymous emergence.

So why return to it now? Because despite the wide reach and notoriety of the book there has been a decades-long process of slow revisionism of these harsh breaks which the comrades who contributed to its tumultuous context struggled with all their passion to make. The ideas of the text have been the first casualty. They have found themselves exalted one moment, derided in the next (often in the mouths of the same comrades) and put together with all kinds of random elements from the autonomous movements from which they decisively broke and with which they have nothing in common. They have been continually described as ‘inaccessible’, and consequently put to one side for more appealing, marketable ideas and perhaps worst of all, they have been generationally and opportunistically forgotten.

In truth, this is something which has always taken place in anarchism, the attempts (more or less pronounced) to slowly take the anarchy out of anarchism in order to adapt it to the quotidian needs of the moment (or movement). But it has always been a sign of health, a vital sign of struggle, when comrades have felt the need to reverse this procedure: to uncover again the subversive charge of their own ideas, that which makes them intransigent, singular and unaccommodating to all kinds of political pragmatics. Out of this can come the perspective finally, not to lower oneself to the level of the gutter that the defenders and false critics of the existent always sell as the ‘reality’ we are obligated to swim in to survive, but to courageously risk an uprising of the arms and mind whose raison d’etre is the conquest of a life worthy of living.

All the more reason then to aggressively double down on these unique and refractory ideas today, those which – despite everything – continue to have a propulsive and revelatory quality in the lives of so many anarchist comrades with bad temperaments and intentions. After all, how many days and nights have the ideas of this little book both intoxicated and carefully reasoned through in our seething minds in their thirst for points of inspiration to embolden our struggles? So in this presentation-discussion, whether it is a revisiting or an encounter for the first time, let’s throw a few of them onto the table, with any luck smashing fine china out the way and reducing gossip and pub-talk to silence, and without any apology whatsoever let’s reopen this pandora’s box!

A few ideas:

1. The open possibility of consistent and determined anarchist intervention in social reality without passing through any kind of vanguardism, sollipsistic self-regard or reformist populism.

“But who said it is not possible to talk to the unemployed of sabotage, the abolition of rights, or the refusal to pay rent (whilst practising it at the same time)? Who said that when workers come out into the streets on strike, the economy cannot be criticised elsewhere? To say what the enemy does not expect and be where they are not waiting for us. That is the new poetry.”

2. The method of ‘breaking up and putting back together again’, as a proposal of attack and intervention which concretises the totality of domination in precise places and times without diminishing the former, or abstracting and mystifying the latter.

“Criticising technology, for instance, means considering its general framework, seeing it not simply as an assemblage of machinery, but as a social relation, a system; it means understanding that a technological instrument reflects the society that produces it and that its introduction changes relations between individuals. Criticising technology means refusing to subordinate human activity to profit. Otherwise we would be deceiving ourselves as to the implications of technology, its claims to neutrality, the reversibility of its consequences. It then becomes necessary to break it up into its thousand ramifications, the concrete realisations that are increasingly mutilating us.”

3. Individual action as non-contradictory to collective moments of revolt: autonomous, independent attack as a condition of possibility for social upheaval and transformation.

“the method of spreading attacks is a form of struggle that carries a different world within it. To act when everyone advises waiting, when it is not possible to count on great followings, when you do not know beforehand whether you will get results or not, means one is already affirming what one is fighting for: a society without measure. This, then, is how action in small groups of people with affinity contains the most important of qualities—it is not mere tactical contrivance, but already contains the realisation of one’s goal. […] Anyone who starts screaming that it is no longer—or not yet—time for rebellion, is revealing the kind of society they want in advance. On the other hand, to stress the need for social insurrection now — an uncontainable movement that breaks with historical time to allow the emergence of the possible – simply means: we want no leaders”

4. To be finally done with all politics, left and as much as right, democratic as well as radical: against the tired cliché of the armed party as much as against the moronic possiblism of the citizenist social movement managers.

“For its part, the State has every interest in reducing the revolutionary threat to a few combatant organisations in order to transform subversion into a clash between two armies: the institutions on the one hand, the armed party on the other. What power fears most is anonymous, generalised rebellion. The media image of the ‘terrorist’ works hand in hand with the police in the defence of social peace. No matter whether the citizen applauds or is scared he is still a citizen, i.e., a spectator.

The reformist embellishment of the existent feeds armed mythology, producing the false alternative between legal and clandestine politics. It suffices to note how many sincere left democrats are moved by the figure of the guerrilla in Mexico and Latin America.Passivity requires advisors and specialists. When it is disappointed by the traditional ones it lines up behind the new.”

5. The all out attack on the existent as a perspective to encounter accomplices amongst those who don’t want to be part of incontinent political mobilisations, but to break out of an insufferable life and settle some scores. Consequently, a reassessment of the ideal revolutionary conditions for the development of free life, away from the old idea of limiting chaos to the shortest possible period before a new social order is proposed, but rather a choice to abandon the well lit paths of the rapport de force, and enter the jungle of unmanageable revolt.

“If they do not wish to deceive themselves and others, those struggling for the demolition of the present social edifice must face the fact that subversion is a game of wild, barbarous forces. Someone referred to them as Cossacks, someone else hooligans; in fact they are individuals whose anger has not been quelled by social peace.

But how do you create a new community starting from anger? Let us put a stop to the conjuring tricks of dialectics. The exploited are not carriers of any positive project, be it even the classless society (which all too closely resembles the productive set up). Capital is their only community. They can only escape by destroying everything that makes them exploited: wages, commodities, roles and hierarchies. Capitalism has not created the conditions of its overcoming in communism—the famous bourgeoisie forging the arms of its own extinction—but of a world of horrors.

The exploited have nothing to self-manage but their own negation as such. That is the only way that their bosses, leaders and apologists in various guises will disappear along with them. In this ‘immense task of urgent demolition’ we must find joy, immediately.

For the Greeks the word ‘barbarian’ did not only refer to the stranger, but also to the ‘stammerer’, he who did not speak the language of the polis correctly. Language and territory are inseparable. The law fixes the borders enforced by the order of Names. Every power structure has its barbarians, every democratic discourse its stammerers. The society of commodities wants to banish their obstinate presence—with expulsion and silence—as though they were nothing. It is on this nothing that rebellion has founded its cause. No ideology of dialogue and participation will ever be able to mask exclusion and internal colonies completely. When the daily violence of the State and the economy causes the evil part to explode, there is no point in being surprised if someone puts their feet on the table and refuses to accept discussion. Only then will passions get rid of a world of death. The Barbarians are just around the corner.”

Met Getrokken Dolken tegenover het bestaande, haar verdedigers en haar valse critici is een tekst die vooral een aantal beslissende breekpunten maakt. Het is het resultaat van de ervaringen in en rond de anarchistische wekelijkse krant Canenero. Het was een avontuur dat kameraden ondernamen van 1994-1997; jaren die in deze context gekenmerkt werden door golf na golf van repressie. Niet alleen door de beruchte Marini-montage, maar ook door grote delen van de anarchistische beweging in Italië die geen kans voorbij liet gaan om loopgraven te graven tussen henzelf en de anarchisten die in die jaren de ‘slechte gewoonte’ hadden behouden om de macht aan te vallen. In de bredere context zag je in dit decennium de stevige consolidatie van tendensen in het kapitalisme die door kameraden in het voorgaande decennium voorzichtig werden geanalyseerd: de teloorgang van de arbeidersstrijd, de volledige terugtrekking in versteend solipsisme [zelfingenomenheid] van de gewapende strijdorganisaties, en het groeiende vertrouwen in de burgerlijke ‘deelname’ aan de maatschappij in de vorm van alternativistische getto’s die stilzwijgend of officieel door de staat zijn goedgekeurd, in Italië gesymboliseerd door de overheersende ‘gelegaliseerde’ kraakpanden, ‘sociale centra’ enz.

Wat gedistilleerd [geconcludeerd] werd in Met Getrokken Dolken kunnen we zien als een subversieve alchemie waartoe anarchistische kameraden die over middelen, analyses, perspectieven, kortom een ‘project’, beschikken altijd in staat zijn: de mogelijkheid om deze omstandigheden op hun kop te zetten – om een repressieve sfeer om te zetten in een offensief perspectief, om een diep isolement om te zetten in een basis voor een zoektocht naar medeplichtigen en affiniteit, om een moment dat gekenmerkt wordt door algemene berusting, overgave en verraad om te zetten in een gelegenheid voor herontdekking en uitwerking van de wildste, stoutmoedigste elementen van het anarchisme. Het is de ruwe en grondige helderheid van deze intuïties, de trotse negaties, de opening van perspectieven die werkelijk onverenigbaar zijn met autoriteit, die dit kleine boekje heeft doen zingen en weerklinken in de harten van kameraden over de hele wereld, wier behoefte om hetzelfde soort alchemie uit te voeren in andere omstandigheden geen centimeter is afgenomen sinds de anonieme verschijning van het boek.

Dus waarom er nu op terugkomen? Omdat er, ondanks de grote verspreiding en de bekendheid van het boek, een decennialang proces van langzame herziening heeft plaatsgevonden van deze harde breuken waarvoor de kameraden die hebben bijgedragen aan deze tumultueuze context met al hun passie hebben gevochten. De ideeën van de tekst zijn het eerste slachtoffer geworden. Het ene moment werden ze verheerlijkt, het andere bespot (vaak door dezelfde kameraden) en samengevoegd met allerlei willekeurige elementen uit de autonome bewegingen waarmee ze resoluut braken en waarmee ze niets gemeen hebben. Ze zijn voortdurend omschreven als ‘ontoegankelijk’ en bijgevolg terzijde geschoven ten gunste van meer aantrekkelijke, verkoopbare ideeën en misschien nog wel het ergste: ze zijn generatie op generatie en opportunistisch vergeten.

In werkelijkheid is dit iets dat altijd heeft plaatsgevonden in het anarchisme, de pogingen (meer of minder uitgesproken) om langzaam de anarchie uit het anarchisme te halen om het aan te passen aan de alledaagse behoeften van het moment (of de beweging). Maar het is altijd een teken van gezondheid geweest, een vitaal teken van strijd, wanneer kameraden de behoefte voelden om deze procedure om te keren: om opnieuw de subversieve lading van hun eigen ideeën bloot te leggen, datgene wat ze onverzettelijk, enkelvoudig en onaangepast aan allerlei politieke pragmatiek maakt. Hieruit kan eindelijk het perspectief voortkomen om zich niet te verlagen tot het niveau van de goot die de verdedigers en valse critici van het bestaande altijd verkopen als de ‘werkelijkheid’ waarin we verplicht zijn te zwemmen om te overleven, maar om moedig een opstand te riskeren van de wapens en de geest die alsbestaansreden de verovering van een leven heeft dat het waard is geleefd te worden.

Des te meer reden dus om deze unieke en weerbarstige ideeën, die ondanks alles nog steeds een stuwende en onthullende kwaliteit hebben in het leven van zoveel anarchistische kameraden met slechte temperamenten en bedoelingen, vandaag agressief te verdubbelen. Immers, hoeveel dagen en nachten hebben de ideeën van dit boekje onze ziedende geesten niet bedwelmd en zorgvuldig doorgeredeneerd in hun dorst naar inspiratiepunten om onze strijd te versterken? Dus laten we er in deze presentatie-discussie, of het nu een herontdekking is of een eerste ontmoeting, een paar op tafel gooien, met een beetje geluk het fijne porselein aan de kant schuiven en roddel en kroegpraat tot zwijgen reduceren, en zonder enige verontschuldiging deze doos van Pandora heropenen!

Een paar ideeën:
1. De open mogelijkheid van consistente en vastberaden anarchistische interventie in de sociale werkelijkheid, zonder enige vorm van voorhoede-denken, sollipsistisch zelfbelang of reformistisch populisme.

“Maar wie zei dat het niet mogelijk is om het met werklozen over sabotage, de afschaffing van rechten of de huurstaking te hebben – door tegelijkertijd tot daden over te gaan? Wie zei dat de economie elders kan bekritiseerd worden wanneer stakende arbeiders op straat komen? Te zeggen wat de vijand niet verwacht en te zijn waar ze ons niet opwachten. Dat is de nieuwe poëzie.” (p 36)

2. De methode van ‘uit elkaar halen en weer in elkaar zetten’, als een voorstel voor aanval en interventie die de totaliteit van overheersing op precieze plaatsen en tijdstippen concretiseert zonder het eerste te verminderen of het tweede te abstraheren en te mystificeren.

“Technologie bekritiseren, bijvoorbeeld, betekent het algemene kader in overweging nemen, het niet louter bekijken als een verzameling machines, maar als een sociale relatie, een systeem. Het betekent dat men begrijpt dat een technologisch instrument de samenleving die het voortbrengt weerspiegelt en dat de invoering ervan de relaties tussen individuen verandert. Technologie bekritiseren, betekent dat men weigert menselijke activiteit ondergeschikt te maken aan winst. Anders zouden we onszelf misleiden wat betreft de implicaties van de technologie, haar aanspraken op neutraliteit, de omkeerbaarheid van haar gevolgen. Dan wordt het noodzakelijk de technologie op te delen in haar duizend vertakkingen, in haar tastbare verwezenlijkingen die ons elke dag meer en meer verminken.” ( p. 32)

3. Individuele actie als niet-tegenstrijdig met collectieve momenten van opstand: autonome, onafhankelijke aanval als voorwaarde voor de mogelijkheid van sociale omwenteling en transformatie.

“De methode van verspreide aanvallen is een strijdvorm die een andere wereld in zich draagt. Tot de daad overgaan wanneer iedereen je aanraadt te wachten, wanneer het onmogelijk is om op een grote aanhang te rekenen, wanneer je op voorhand niet weet of je al dan niet resultaten zal boeken – dat op zich betekent al een bevestiging van waarvoor men strijd: een samenleving zonder maatstaf. Dat is dan waarom de actie in kleine groepen van mensen met affiniteit de meest belangrijke kwaliteit bezit – het is niet alleen tactisch vernuft, maar het bezit al de verwezenlijking van het doel. […] Gelijk wie begint te roepen dat het niet langer – of nog geen – tijd is voor rebellie, onthult op voorhand welke samenleving hij wil. Anderzijds betekent het benadrukken van de nood aan de onmiddellijke sociale opstand – een onbedwingbare beweging die breekt met de historische tijd om het mogelijke aan de oppervlakte te laten komen – eenvoudigweg: we willen geen leiders”. (p 28-29)

4. Om definitief af te rekenen met alle politiek, zowel links als rechts, zowel democratisch als radicaal: zowel tegen het vermoeide cliché van de gewapende partij als tegen het debiele possiblisme van de managers van de burgerlijke sociale beweging.

“De staat heeft er, wat haar betreft, alle belang bij de revolutionaire dreiging te herleiden tot een handvol strijdbare organisaties om zo de subversie om te vormen tot een confrontatie tussen twee legers: de instituties aan de ene kant, de gewapende partij aan de andere kant. Wat de macht het meest vreest is anonieme, veralgemeende rebellie. Het mediabeeld van de ’terrorist’ werkt hand in hand met de politie ter verdediging van de sociale vrede. Het doet er niet toe of de burger applaudisseert of schrik heeft, hij blijft een burger, of nog, een toeschouwer.

De reformistische verfraaiing van het bestaande voedt de gewapende mythologie door de valse keuze voort te brengen tussen de legale en clandestiene politiek. Het volstaat op te merken hoeveel oprecht linkse democraten ontroerd zijn door het beeld van de guerrilla in Mexico en Latijns-Amerika. Passiviteit vereist raadgevers en specialisten. Wanneer ze door de traditionele raadgevers en specialisten teleurgesteld wordt, schaart ze zich achter de nieuwe.” (p. 43)

5. De totale aanval op het bestaande als een perspectief om medestanders te vinden onder diegenen die geen deel willen uitmaken van incontinente politieke mobilisaties, maar een ondraaglijk leven willen doorbreken en een paar rekeningen willen vereffenen. Bijgevolg een herwaardering van de ideale revolutionaire voorwaarden voor de ontwikkeling van vrij leven, weg van het oude idee om chaos te beperken tot de kortst mogelijke periode voordat een nieuwe sociale orde wordt voorgesteld, maar eerder een keuze om de goed verlichte paden van het krachtsverhoudingen te verlaten en de jungle van de onbeheersbare opstand binnen te gaan.

“Als het zichzelf en anderen niet wil bedriegen, moet elk individu dat strijdt voor de vernietiging van het huidige sociale bouwwerk onder ogen zien dat subversie een spel is van wilde, barbaarse krachten. Iemand verwees naar hen als Kozakken, iemand anders als hooligans; in feite zijn het individuen wiens woede niet onderdrukt is door sociale vrede.

Maar hoe schep je een nieuwe gemeenschap op basis van woede? Laten we een einde stellen aan de illusies van de dialectiek. De uitgebuitenen zijn geen dragers van eenderwelk positief project, zelfs niet van de klassenloze maatschappij (die al te veel lijkt op de productieve schikking). Het kapitaal is hun enige gemeenschap. Ze kunnen er enkel aan ontsnappen door alles te vernietigen dat uitgebuitenen van hen maakt: lonen, koopwaren, rollen en hiërarchieën. Het kapitalisme heeft niet de voorwaarden geschapen voor haar oplossen in het communisme – de beroemde bourgeoisie ‘die de wapens vervaardigt voor haar eigen uitroeiing’. Ze heeft de voorwaarden geschapen voor een wereld van gruwel.

De uitgebuitenen hebben niets om in zelfbeheer te nemen, behalve hun ontkenning als uitgebuitenen. Slechts op die manier zullen hun bazen, leiders en verdedigers allerhande samen met hen. In deze ‘immense taak van dringende vernietiging’ moeten we vreugde vinden, en wel meteen.

Voor de Grieken verwees het woord ‘barbaar’ niet enkel naar de vreemde, maar ook naar de ‘stamelaar’, zoals hij die de taal van de polis niet correct sprak minachtend genoemd werd. Taal en territorium zijn onafscheidelijk. De wet legt de grenzen vast die de orde van Namen doet respecteren. Elke machtsstructuur heeft zijn barbaren en elk democratisch vertoog zijn stotteraars. De koopwarensamenleving wil hun halsstarrig bestaan uitbannen – met uitdrijving en stilte – alsof er niets aan de hand was. Het is op dit niets dat de rebellie haar zaak gesteld heeft. Geen enkele ideologie van dialoog en participatie zal de uitsluiting en interne kolonies ooit volledig kunnen wegmoffelen. Als het dagelijkse geweld van de staat en de economie het duivelse deel doet ontploffen, heeft het geen zin verrast te zijn als iemand de voeten op tafel legt en de discussie weigert te aanvaarden. Dan pas zullen de passies zich ontdoen van een doodse wereld. De barbaren bevinden zich om de hoek.” (p 21, 22)

Strijden tegen de megamachine

Sinds de industrialisatie van Europa in de 18e eeuw wordt de aarde overal ter wereld geplunderd om de machines te blijven voeden, alsmaar meer, alsmaar verder reikend.
Waar de groene beweging een half decennium geleden nog in staat was om een kritische stem te laten horen en te wegen in het debat tegen kernenergie, zwijgt deze vandaag in alle talen over de destructieve megamachine die schuilgaat achter de digitalisering en de zogenaamde
energetische transitie. In een poging om de focus te leggen bij het naar beneden halen van CO2 en fossiele brandstoffen, worden alle andere vormen van giftige, destructieve, vervuilende, mensonterende systemen om energie te wekken onder het tapijt geveegd. En zo wordt technologie
groen, vervuiling wordt duurzaam, oorlog wordt vrede, totale controle wordt smart.

Bovenop alle horror van de ‘oude’ industrialisatie waarbij kolencentrales opnieuw in gebruik genomen worden, kerncentrales langer openblijven, mijnen opnieuw opengegooid worden, alsmaar meer bomen gekapt worden, komen vandaag de nieuwe technologieën en de mineralen en
grondstoffen die hen voeden. Windmolens, elektrische auto’s en zonnepanelen; maar ook alle elektronica waar de consument niet meer zonder kan en alle ingrediënten voor een optimale oorlogsmachine worden allemaal vervaardigd met mineralen die in Congo, Latijns-Amerika en op
verschillende plekken ter wereld geplunderd worden (kobalt, coltan, koper, lithium…), vaak in een context van totale uitbuiting en roofoorlog. Klimaatopwarming is vandaag een feit; de gevolgen zijn
onomkeerbaar en treffen vooral de armen; het zijn zij die het eerst verdrinken in de overstromingen door slechte behuizing op slechte plaatsen, het zijn zij die stikken van de hittegolven door krappe
behuizing in wijken met weinig groen. (Groene) technologie betekent oorlog; oorlog tegen de natuur, tegen de mensen, tegen de mogelijkheid van een leven vrij van uitbuiting en onderdrukking. Kapitaal en Staat betekenen oorlog, in welke kleur ze ook verhuld worden.

Meer dan de horror van deze techno-industriële nachtmerrie op te lijsten, willen we nadenken over hoe we ertegen kunnen vechten, en waarom. We stellen ons de vraag hoe energietransitie, klimaatverandering en oorlog gelinkt zijn, en hoe dit onze strijden vandaag beïnvloedt en
vormgeeft. Mensen overal ter wereld vechten op hun manier, in hun context en met hun middelen. We inspireren ons met de strijden van kameraden uit British Columbia (Canada) die vechten tegen de bouw van een nieuwe pijplijn met vloeibaar gas, strijden tegen lithiummijnen in Spanje en Portugal, bosbezettingen in Brussel, Gent en nabij de grootste bruinkoolmijn van Europa in Hambach (Duitsland); strijden tegen een site voor kernafval in Bure (Frankrijk), strijden tegen de oorlog in Oost-Congo en de linken die gemaakt worden met België door de strijdassamblee in Brussel.

Welkom op de discussie op de anarchistische boekenbeurs op zondag 18 mei om 14u.

Lutter contre la méga-machine

Depuis l’industrialisation de l’Europe au XVIIIe siècle, la terre a été pillée dans le monde entier pour continuer à alimenter les machines, toujours plus, toujours plus loin.

Alors qu’il y a une demi-décennie, le mouvement vert était encore capable d’élever et de peser une voix critique dans le débat contre l’énergie nucléaire, il est aujourd’hui silencieux dans toutes les langues au sujet de la méga-machine destructrice qui se cache derrière la numérisation et la soi-disant transition énergétique. Pour tenter de mettre l’accent sur la réduction des émissions de CO2 et des combustibles fossiles, toutes les autres formes de systèmes de production d’énergie toxiques, destructeurs, polluants et dégradants sont balayées sous le tapis. C’est ainsi que la technologie devient verte, la pollution devient durable, la guerre devient la paix, le contrôle total devient smart.

En plus de toute l’horreur de l’« ancienne » industrialisation où les centrales au charbon sont remises en service, les centrales nucléaires restent ouvertes plus longtemps, les mines sont rouvertes, de plus en plus d’arbres sont abattus, aujourd’hui viennent les nouvelles technologies et les minéraux et ressources qui les alimentent. Les éoliennes, les voitures électriques et les panneaux solaires ; mais aussi toute l’électronique dont le consommateur ne peut plus se passer et tous les ingrédients d’une machine de guerre optimale sont tous fabriqués avec des minerais pillés au Congo, en Amérique latine et au différents endroits du monde (cobalt, coltan, cuivre, lithium…), souvent dans un contexte d’exploitation totale et de guerre de prédation. Le réchauffement climatique est un fait aujourd’hui ; les conséquences sont irréversibles et touchent principalement les pauvres ; ce sont celles et ceux qui se noient les premiers dans les inondations à cause de logements insalubres dans des endroits mal situés, ce sont celles et ceux qui suffoquent dans les canicules à cause de logements exigus dans des quartiers avec peu de verdure. La technologie (verte) est synonyme de guerre, de guerre contre la nature, contre les humains, contre la possibilité d’une vie libre d’exploitation et d’oppression. Le capital et l’État sont synonymes de guerre, quelle que soit la couleur dont ils sont recouverts.

Plus que d’énumérer l’horreur de ce cauchemar techno-industriel, nous voulons réfléchir à la différentes façons de le combattre, et pourquoi. Nous nous demandons comment la transition énergétique, le changement climatique et la guerre sont liés, et comment cela affecte nos luttes aujourd’hui et façonne. Partout dans le monde, les gens se battent à leur manière, dans leur contexte et avec leurs ressources. Nous sommes inspiré.e.s par les luttes de compagnon.ne.s de Colombie Britannique (Canada) qui se battent contre la construction d’un nouveau gazoduc, contre les mines de lithium en Espagne et au Portugal, les occupations de forêts à Bruxelles, Gand et près de la plus grande mine de lignite d’Europe à Hambach (Allemagne), la lutte contre un site de déchets nucléaires à Bure (France), la lutte contre la guerre dans l’est du Congo et les liens établis avec la Belgique par l’assemblée de lutte à Bruxelles.

Discutons de tout ça à la foire du livre anarchiste le dimanche 18 mai à 14 heures.

Fighting the mega-machine

Since the industrialisation of Europe in the 18th century, the earth has been plundered all over the world to keep feeding the machines, ever more, ever farther reaching.

Where half a decade ago the green movement was still able to raise a critical voice and weigh in on the debate against nuclear power, today it is silent in all languages about the destructive mega-machine behind digitisation and the so-called energy transition. In an attempt to put the focus on getting CO2 and fossil fuels down, all other forms of toxic, destructive, polluting, degrading energy generation systems are swept under the carpet. And so technology becomes green, pollution becomes sustainable, war becomes peace, total control becomes smart.

On top of all the horror of the “old” industrialisation where coal-fired power plants are re-commissioned, nuclear power plants stay open longer, mines are reopened, more and more trees are cut down, today comes the new technologies and the minerals and resources that fuel them. Windmills, electric cars and solar panels; but also all the electronics that consumers can no longer live without and all the ingredients for an optimal war machine are all manufactured with minerals plundered in Congo, Latin America and different places around the world (cobalt, coltan, copper, lithium…), often in a context of total exploitation and predatory warfare. Climate warming is a fact today; the consequences are irreversible and mainly affect the poor; it is those who drown first in floods due to poor housing in bad places, it is those who suffocate from heat waves due to cramped housing in neighbourhoods with little greenery. (Green) technology means war; war against nature, against people, against the possibility of a life free from exploitation and oppression. Capital and State mean war, whatever colour they are cloaked in.

More than listing the horror of this techno-industrial nightmare, we want to think about how to fight against it, and why. We ask how energy transition, climate change and war are linked, and how this affects our struggles today and shapes. People around the world are fighting in their ways, in their contexts and with their resources. We are inspired by the struggles of comrades from British Columbia (Canada) fighting against the construction of a new liquid gas pipeline, comrades fighting against lithium mines in Spain and Portugal, forest occupations in Brussels, Ghent and near Europe’s largest lignite mine in Hambach (Germany); comrades fighting against a nuclear waste site in Bure (France), fighting the war in eastern Congo and the links made to Belgium by the struggle assamblee in Brussels.

Let’s discuss all this at the anarchist book fair on Sunday 18 May at 2pm.

Wanneer we de anarchistische boekenbeurs organiseren, nu in haar 21ste jaar, kunnen we niet anders dan vaststellen dat er heel weinig anarchistische publicaties op papier zijn in dit deel van de wereld dat België heet. In sommige delen van het land worden enkele initiatieven nieuw leven ingeblazen; een affiche hier, een straatkrant daar, maar het moet gezegd dat dit uitzonderingen blijven. Als gevolg daarvan hebben wij vooral stands uit andere landen moeten vragen om de kraampjes op onze boekenbeurs te komen voeden.

Sommigen van ons hebben tijden meegemaakt waarin het anders was. Waar elke maand een nieuwe anarchistische poster op straat hing, waar zines, tijdschriften, boeken en vertalingen bloeiden om
onze strijd, onze reflecties en onze debatten te voeden. Vandaag de dag is dat veel minder het geval. Veel mensen zijn tevreden met het voeden van het web en als je niet ‘verbonden’ bent, ben je je simpelweg niet bewust van wat er gaande is… In plaats van te oordelen over wat andere mensen doen of weg te dommelen in het verre verleden, willen we hier en nu de vraag stellen:

wat willen we tegen wie zeggen en waarom? Welke publicatievormen hebben we daarvoor nodig en welke obstakels zijn er om samen te overwinnen?

We willen het belang van anarchistisch schrijven terug op tafel leggen, in al haar vormen. We willen tijd, energie en ruimte geven aan projecten die tegen de stroom van digitalisering in gaan en praten over verschillende manieren om onze ideeën te verspreiden.

Ter inspiratie hebben we een aantal individuen en collectieven gevraagd om actief deel te nemen aan de discussie door te praten over hun ervaringen, hun bestaansredenen, hun moeilijkheden misschien en hun brandende verlangens voor deze wereld. Er zullen directe en geschreven bijdragen zijn van verschillende projecten zoals een anarcho-punk zine uit Brussel, twee boekpublicatieprojecten van lange datum, een in het Engels, de andere in het Frans, een krant die probeert olie op het vuur te gooien van de discussie tussen anarchisten in de Verenigde Staten, een straatkrant in Frankrijk, een mobiele distrotafel de luxe in Marseille, een straatkrant uit Brussel meer dan 10 jaar geleden, een straatkrant opgehangen op muren in Frankrijk, en een straatkrant uit Londen.

Discussieer mee op zondag 18 mei om 11.30 uur op de boekenbeurs.

En organisant la foire du livre anarchiste, qui en est pourtant à sa 21e édition, nous n’avons pu que remarquer qu’il y avait très peu de publications anarchistes sur papier dans cette partie du monde qui s’appelle la Belgique. On voit parfois renaître quelques initiatives en certains endroits du territoire -une affiche par ici, un journal de rue par là-, mais force est de constater que cela reste des exceptions. Du coup, nous avons demandé à des compagnon.ne.s venus de beaucoup plus loin de venir nourrir les stands de notre foire….

En réalité, certains d’entre nous ont vécu des moments où tout cela était différent. Où chaque mois était collée une nouvelle affiche anarchiste dans la rue, où des zines, des journaux, des livres, des brochures, des traductions fleurissaient pour enrichir nos luttes, nos réflexions, nos débats et nos perspectives. Aujourd’hui, beaucoup de personnes se contentent plutôt de nourrir le web, et lorsqu’on n’est pas ‘connecté’, on n’est simplement pas au courant de ce qui se passe… Plutôt que de juger ce que d’autres font ou de somnoler dans de lointains passés, nous voudrions nous poser la question ici et maintenant :

Qu’avons-nous envie de dire et de proposer, à qui et pourquoi ? Quels formats avons-nous besoin pour ce faire, et quels obstacles sont là à dépasser ensemble ?

A travers cette discussion, nous souhaitons remettre sur la table l’importance des écrits anarchistes, sous toutes leurs formes. Nous voulons donner du temps, de l’énergie et de l’espace aux projets qui vont contre le courant de la digitalisation et du virtuel, et parler de différentes manières de diffuser nos idées.

Pour nous inspirer, nous avons demandé à plusieurs individu.e.s et collectifs de participer activement à la discussion en parlant de leurs expériences, leurs raisons d’être, leurs difficultés et leurs désirs brûlant à propos de ce monde. Il y aura des interventions directes et écrites de différents projets comme un zine anarco-punk bruxellois, deux projets d’éditions de livres de longue date, l’un en anglais l’autre en français, un journal qui tente de mettre de l’huile sur le feu de la discussion entre anarchistes aux Etats-Unis, un journal de rue en Frrrance, une distro de luxe de Marseille, un projet de journal de rue à Bruxelles d’il y a plus de 10 ans, un journal de rue collé sur les murs en France, un journal de rue à Londres, et d’autres encore.

Rejoignez nous pour la discussion, dimanche 18 mai à 11h30, à la foire du livre de Gand

Organising the anarchist book fair, now in its 21st year, we cannot help but notice that there are very few anarchist publications on paper in this part of the world called Belgium. In some parts of the country, some initiatives are being revived; a poster here, a street paper there, but it must be said that these remain exceptions. As a result, we have mostly had to ask stands from other countries to come and feed the stalls at our book fair.

Some of us have experienced times when things were different. Where a new anarchist poster hung on the streets every month, where zines, magazines, books and translations flourished to feed our struggles, our reflections and our debates. Today, this is much less the case. Many people are content to feed off the web and if you are not ‘connected’, you are simply unaware of what is going on…. Instead of judging what other people are doing or dozing off into a distant past, we want to ask the question here and now:

what do we want to say to whom and why? What forms of publication do we need for this and what obstacles are there to overcome together?

We want to put the importance of anarchist writing back on the table, in all its forms. We want to give time, energy and space to projects that go against the grain of digitisation and talk about different ways of spreading our ideas.

For inspiration, we have asked a number of individuals and collectives to actively participate in the discussion by talking about their experiences, their raisons d’être, their difficulties perhaps and their burning desires for this world. There will be direct and written contributions from various projects such as a anarcho-punk zine from Brussels, two long-dated book publication projects, one in English, the other in French, a newspaper trying to throw oil on the fire of discussion among anarchists in the United States, a street newspaper in France, a mobile distro table de luxe in Marseille, a street newspaper from Brussels more than 10 years ago, a street newspaper hung on walls in France, and a street newspaper from London.

Let’s discuss all this on Sunday 18 May at 11.30am at the book fair.

7 mei zijn wij te horen op de radio-uitzending van Tranche D’Anar! Kom meer te weten over ons en het programma van dit jaar!
De dag erna is er hier een podcast link van beschikbaar.

Le 7 mai, nous pourrons étre entendus sur l’emission radiophonique Tranche D’Anar! Découvrez-en plus sur nous et le programma de cette année!
Le lendemain, un lien de podcast sera disponsible ici.

The 7th of May you can hear us on the radio of Tranche D’Anar! Learn more about us and the program of this year!
The day after there will be a podcast link available here.

De zon schijnt opnieuw en de anarchistische boekenbeurs is terug! De
21ste editie al weer.

We willen nog steeds het papier in onze handen vieren, ver weg van de
digitale nachtmerrie die in onze intiemste kringen kruipt. Op de
boekenbeurs vind je naast boeken tal van andere publicaties, brochures,
pamfletten, posters en stickers. Van oude romans en revolutionaire
klassiekers, over filosofie en poëzie tot hedendaagse sociale kritiek of
de nieuwste oproepen tot strijd: ze vertrekken vanuit de wil om de
wereld ingrijpend te veranderen. Ze delen ideeën en proberen die te
verdiepen. Ideeën: geen vermarktbare, like-bare, brave opinies zonder
inzet.

Maar de boekenbeurs is nog veel meer!

De anarchistische boekenbeurs is ook een internationale bijeenkomst van anarchisten en anti-autoritairen, met discussies, workshops en informele uitwisseling. We willen met de boekenbeurs bijdragen aan het versterken van de anarchistische beweging in de lage landen. We zien het als een instrument om ideeën te verdiepen, een gelegenheid om voorstellen te lanceren en om banden te smeden tussen individuen en groepen. We willen onze passies met elkaar delen en een context creëren waar woorden en daden met elkaar dansen en elkaar versterken.

Onze anarchie draagt een offensieve positie tegenover de macht en een
wil tot subversie in zich. Oorlog en militarisering zijn overal rondom ons. De regering smeedt plannen om oorlogsfabrieken te bouwen, voert opnieuw de militaire dienst in en wil van het land de logistieke draaischijf van oorlogsvoorbereiding maken. Besparingen op alle fronten gaan rechtstreeks naar de oorlogskas. Oorlogsretoriek wordt het nieuwe normaal. Om het militair-industrieel complex vorm te geven, hebben de staten en het kapitalisme niet enkel kanonnenvlees en werkmensen nodig, maar moeten ze ook de aarde alsmaar diepgaander plunderen. Overal in de wereld worden mijnen uitgebreid of heropend, op zoek naar grondstoffen om hun economie te voeden. Het zijn sombere tijden, waar angst en wanhoop nooit ver zijn. Overal ter wereld vechten mensen tegen deze mechanismen van macht en geld. Voor ons is de boekenbeurs een plek om deze strijden te delen, te verdiepen, te versterken.

Welkom op 17 en 18 mei 2025 op de boekenbeurs!
Hou je oren en ogen open voor het volledige programma.

Tot dan en leve de anarchie!